«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» Δημοσθένης …ή όπως τραγουδά η Αλκηστις Πρωτοψάλτη τούς στίχους της Νικολακοπούλου «αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα». Αρκεί να μη μείνουμε στο χειροκρότημα! Και ελπίζω ότι όταν όλο αυτό με τον κορονοιό περάσει, κάποιοι θα καθίσουν να κάνουν τον απολογισμό τους γιατί φτάσαμε ώς εδώ και ακόμη περισσότερο τι τελικά είναι ουσιώδες και τι όχι.
Πέραν του χειροκροτήματος ευελπιστώ ότι κάποιος θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, θα ξαναφτιάξει τη φυσική και αξιοκρατική ιεραρχία της κοινωνικής συνεισφοράς και θα ανταμείψει τελικά τον καθένα ανάλογα με τη συμβολή του στη γενική ευημερία. Τον γιατρό π.χ., τον υγειονομικό! Και θα εκφραστεί ρητά ότι τα κέντρα υγείας, τα νοσοκομεία είναι εκ των «ων ουκ άνευ», αντίθετα με πολλά άλλα που μπήκαν στις συνήθειές μας, αλλά με τα οποία τελικά μπορούμε να ζήσουμε «άνευ».
