Δεν θεωρώ εαυτόν ειδικό σε θέματα πολιτικής δημόσιας υγείας (για να καθησυχάσω κάποιους φίλους, που με είδαν τον τελευταίο καιρό να ξιφουλκώ κατά διαφόρων αυτόκλητων (μη) ειδικών που μας κατακλύζουν με κοινότοπες ή και καταστροφολογικές προβλέψεις). Συμβαίνει απλώς να είμαι, για πάνω από είκοσι χρόνια τώρα, μέλος του ΔΣ (και εναλλάξ να υπηρετώ τις θέσεις προέδρου και αντιπροέδρου) του ταμείου περίθαλψης των υπαλλήλων της ΕΕ, ενός μικρού ταμείου 130.000 ασφαλισμένων, που όμως καλύπτει συναδέλφους τοποθετημένους σε πάνω από 150 χώρες. Μία από τις κύριες μέριμνές μας είναι η οικονομική επιβίωση του ταμείου σε περίπτωση πανδημίας, κυρίως μετά τις εμπειρίες της γρίπης των χοίρων και των πουλερικών.