Η KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4.3. 2019
«Ξημερώνει»
Πρώτος το έγραψε ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό στο αξεπέραστο «Ουόλντεν»: «Να σηκώνεται κανείς όχι μόνο πριν από την ανατολή του ηλίου και την αυγή, μα και πριν από την ίδια τη φύση». Είναι οι ώρες που ο ύπνος έχει σαρώσει από το μυαλό σου τα κάθε λογής σκουπίδια και το παραδίδει πρόθυμο για τις νέες διηγήσεις. Στη φάση που βρίσκομαι δύο είναι οι προτεραιότητες: να ξεκινήσω, έπειτα από αγρανάπαυση κάμποσων μηνών, την τελική ανάγνωση στο χειρόγραφο, αλλά προπάντων να βρω τίτλο – αυτό είναι που με παιδεύει μέρα και νύχτα.
«Ολα τα πρωινά του κόσμου»
Φτάνω αργοπορημένος στο σχολείο, κρεμάω το κράνος και μπαίνω φουριόζος στην τάξη, όπου με υποδέχονται τα τιτιβίσματα από τα αγουροξυπνημένα πρωτάκια. Πρώτη και δεύτερη ώρα Νεοελληνική Γλώσσα, ύστερα Ιλιάδα και Βυζαντινή Ιστορία, τις δύο τελευταίες ώρες Λογοτεχνία στο Γ1 και Γ2. «Οι μεγάλοι» της Τζένης Μαστοράκη και απόσπασμα από «Το μόνον της ζωής του ταξίδιον». Ακούω τις αναλύσεις που επιχειρούν οι μαθητές, ενώ σκέφτομαι πως, αν κάποια στιγμή η πολιτεία τολμούσε να εφαρμόσει τη διδασκαλία ολόκληρου λογοτεχνικού έργου, αυτό θα ήταν όχι μόνο σωτήριο οξυγόνο για το συγκεκριμένο μάθημα, αλλά κυρίως θα έφερνε πιο κοντά τους έφηβους με το λογοτεχνικό βιβλίο, δημιουργώντας ταυτόχρονα και πολλούς και σωστούς αναγνώστες.
«Στο φως του μεσημεριού»
Το θρόισμα από τη φλαμουριά έξω στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου φτάνει μέχρι μέσα στην κουζίνα. Στο τραπέζι την ώρα του φαγητού κουβεντούλα με τη Βάσω για μαθητές και συναδέλφους, αν θα βάλουμε φυσικό αέριο, αν για Πάσχα θα πάμε στο Πάπιγκο ή στο Βελιγράδι... Χτυπάει το τηλέφωνο. Η Ελένη Μπούρα. Θα έχω έτοιμο το βιβλίο ώστε να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο; Ανάμεσα στα άλλα, της λέω για το μπλοκάρισμα με τον τίτλο. Να μην ανησυχώ. θα έρθει από μόνος του σε στιγμή που δεν το περιμένω. Και τι αποφάσισα, θα κατεβώ το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα για να βρεθούμε και να τα πούμε από κοντά;
«Ο ήλιος του απογεύματος»
Διάβασμα, εναλλάξ, για να νοήσω καλύτερα σε ποιον τόπο και ποια Ιστορία περπατούν τα πρόσωπα του μυθιστορήματός μου. «Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγιάς» του Γιάνη Κορδάτου και «Αναμνήσεις από τη ζωή μου» του Τζόρτζιο ντε Κίρικο με τα παιδικά του χρόνια στον Βόλο. Ο μαραγκός τηλεφώνησε και είπε πως σήμερα θα πάει στο χωριό να μαστορέψει το χαγιάτι. Σε μισή ώρα βρίσκομαι και εγώ στις Γλαφυρές. Σοβάδες που έχουν ξεφτίσει στο διατηρητέο πατρικό, η αυλή άδεια από λουλούδια, στα δωμάτια αράχνες. Αμα φεύγουν οι άνθρωποι, ορφανεύουν τα σπίτια.
«Είναι αργά, βραδιάζει νωρίς»
Για περπάτημα σήμερα όχι η συνηθισμένη διαδρομή Τελωνείο - Ψαράδικα - Πανεπιστήμιο - Αναυρος - Γορίτσα. Κατευθύνομαι προς το βουνό. Μιάμιση ώρα για το ανέβασμα (Σαρακηνός - Αηδονοφωλιές - Αη Νικολάκης ο Κρεμαστός - Κουκουράβα) και μία για την επιστροφή. Το Πήλιο στα καλύτερά του: χρώματα, μυρωδιές, ανάσες ψυχής. «Δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην το αφήνεις πίσω σου περπατώντας». Ετσι είναι. Αλλά βρες μου εσύ τίτλο και εγώ θα συμφωνήσω!
«Τρυφερή είναι η νύχτα»
Στοίβα οι εκθέσεις και τα γραπτά διαγωνίσματα πάνω στο γραφείο. Κάποιος με καλεί στο κινητό. Δεν έχει Ολυμπιακό σήμερα η τηλεόραση. είμαστε για καμιά έξοδο; Στις 21.30 με την παρέα μου στη Νέα Ιωνία, σε τσιπουράδικο που δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα οι Αθηναίοι. Κολιτσιάνοι, μπρασκοουρές, αρσενικές φούσκες και απανωτά 25αράκια. Κουβέντες για τα δημαρχιακά, το Μακεδονικό, για καλοκαιρινές εξορμήσεις. Κάποια στιγμή η συζήτηση έρχεται στα διάφορα γιατροπορέματα του καθενός – έχουμε όλοι καβαντζάρει τα εξήντα. Ενας βρήκε την υγειά του μ’ ένα άσπρο υγρό που του καθάρισε τα πάντα μέσα του. «Πώς το είπες;» τον ρωτάω σαλταρισμένος. Το επαναλαμβάνει. Ναι, ένα τέτοιο καθαρτικό χρειάζεται και ο δικός μου «ήρωας» για να καθαρίσει η μνήμη του, ώστε να μπορέσει να διώξει τις αράχνες και να δει καθαρά το λίγο ώς πολύ ένοχο παρελθόν του. Habemus τίτλο.
Το τελευταίο μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου «Γάλα Μαγνησίας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.